İnsanoğlunun yerleşik hayata geçişi ile beraber avcı-toplayıcı insan modeli yerini temel ihtiyaçlarını karşılamak için belli bir sistematiğe bağlı olarak üreten insan modeline bırakmıştır. Neolitik Çağ olarak bilinen bu dönem insanlık tarihinde çok eskilere dayanmaktadır. Bu dönem ile beraber insanoğlu artık hayatını idame edebilmesi için ihtiyaç duyduğu besin kaynaklarını kendi yaşadığı coğrafyada üretmektedir. Tarım ve hayvancılık bu açıdan ele alındığında geçmişinin çok eskilere (M.Ö. 12.500 – 9.500) dayandığı görülmektedir. İnsanoğlunun tarihsel süreç içerisinde gelişimi ile beraber bu konulardaki yetkinliği de artmıştır. Gelinen noktada özellikle makineleşme ile beraber artık çok daha verimli yöntemlerle tarımsal ve hayvansal üretim yapılabilmektedir. Bu üretim özellikle son yüzyılda artan nüfusun etkisiyle parabolik olarak yükselmiştir. Özellikle hayvansal üretimdeki bu dikey yükseliş beraberinde bazı çevresel sorunları getirmiştir. Hayvancılık ve endüstriyel tarım işletmeleri çoğunlukla yerleşim merkezlerine yakın yerlerde kalmış, bu işletmelerin atıklarının değerlendirilmesi de önemli bir konu haline gelmiştir.
